چرا تصویر Shameless از اختلال دوقطبی مهم است؟

وقتی صحبت از نمایش مثبت بیماری روانی در رسانه ها می شود، گزینه های ما در تلویزیون کمیاب است.

از زمان شروع نمایش Shameless در سال 2011، آنها با نمایش صادقانه خود از اختلال دوقطبی در ایان گالاگر، با بازی کامرون موناگان، کار شگفت انگیزی انجام دادند.

شخصیت‌های ایان فراز و نشیب‌های زیادی را در نمایش تجربه می‌کنند، اما هیچ‌کدام بیش از حد اغراق‌آمیز یا غیرمنطقی نیست. همان طور که به بینندگان نشان می‌دهد، دوقطبی واقعاً می‌تواند شبیه این باشد که برای روزها در حالت افسردگی از رختخواب خود بیرون نروید، و گاهی بیش فعالی جنسی و رفتارهای بی‌ملاحظه در حالت شیدایی باشد.

خوشبختانه، او خانواده اش را دارد که دانش زیادی در مورد این اختلال دارند، زیرا مادر غایب آنها مونیکا نیز به آن مبتلا است. آنها درک خوبی از مبارزه او دارند و اغلب به این نکته اشاره می کنند که تشخیص او قابل پیش بینی بود زیرا اختلالات خلقی ارثی هستند. آنها همچنین هر کاری که می توانند برای حمایت از ایان انجام می دهند، از طریق بستری شدن در بیمارستان پس از سومین اپیزود مانیک، از او حمایت می کنند و مطمئن می شوند که داروهایش را زمانی که در حال از دست دادن امید به درمانش بود، مصرف می کند.

در طول فصول، شاهد پیشرفت آهسته ایان در سفر خود هستیم. او لیتیوم را شروع می کند که او را بسیار خسته و کند می کند. او روزهای زیادی را در رختخواب می گذراند تا زمانی که بدنش تنظیم شود و واقعیت مصرف لیتیوم را منعکس کند. ایان در نهایت به یک سطح عملکردی می رسد و بیشتر علائم او در حال بهبودی است. او از روابط موفق، شغل و زمان خانوادگی لذت می برد، بدون اینکه بیماری روانی او را درگیر کند یا او را از داشتن یک فرد مهربان ناتوان کند.

او کار خود را در اورژانس در فصل ششم آغاز می کند، شغلی که پس از تبعیض برای داشتن اختلال خلقی و بستری در بیمارستان روانی مجبور به مبارزه برای آن شد. او پس از جدایی از دوست پسرش به دلیل از بین رفتن تعادل داروهایش، در حین کار دچار یک دوره شیدایی می شود (استرس می تواند باعث این اتفاق در بیماران مبتلا به اختلال خلقی شود). و هنگامی که داروهای خود را به درستی دریافت کرد، دوباره با احساس سلامتی به کار خود باز می گردد.

نمایش منفی دوقطبی در رسانه ها احتمالاً افرادی را از جستجوی درمان یا صحبت در مورد علائم خود با یک متخصص دلسرد می کند. زیرا وقتی افراد مبتلا به اختلال دوقطبی اغلب به عنوان خشن و غیرقابل پیش‌بینی طبقه‌بندی می‌شوند و داروهایی مانند لیتیوم به عنوان خطرناک و سمی طبقه‌بندی می‌شوند، سخت است که بخواهیم ابتلای خود را بپذیریم و با درمان پیش برویم.  Shameless واقعاً به روشی که هیچ برنامه تلویزیونی دیگری با موفقیت انجام نداده است، به دوقطبی نور تابیده اند، و کلیشه های پزشکی را شکسته و حقیقت صادقانه را آشکار کرده اند: اینکه افراد مبتلا به دوقطبی هیولا نیستند.

❗توجه: این سریال دارای صحنه های برهنگی و جنسی می باشد و برای تماشای خانوادگی مناسب نیست.